Pontiac oogst succes met crowdfunding-project voor nieuw boek

Striptekenaar Peter Pontiac is bezig met een nieuwe graphic novel, 'Styx of de Zesplankenkoorts' dat gaat over de Dood in het algemeen en in het bijzonder over zijn eigen, niet te genezen leverziekte. Op intiatief van Pontiacs dochter Godelinde Pollmann is er bij Voordekunst een crowdfunding-project gestart voor financiële ondersteuning zodat Peter zijn boek kan afmaken: http://voordekunst.nl/vdk/project/view/2927-styx-of-de-zesplankenkoorts

Godelinde maakte de bijbehorende video waarin haar vader verteld over zijn toekomstige boek en ook alvast wat pagina's laat zien. 

Na twee dagen is het heuglijke nieuws dat het beoogde bedrag van € 17.500 al binnen is! Gefeliciteerd, Peter Pontiac en hulde aan alle donateurs die ervoor zorgen dat de Godfather van de Nederlandse undergroundstrip de komende tijd aan zijn toekomstige meesterwerk kan blijven werken. En het is nog steeds mogelijk om dit project te steunen, waar ook iets tegenover zal staan (afhankelijk van de hoogte van de donatie). 

Een voorlopige planning voor uitgave van 'Styx of de Zesplankenkoorts' is najaar 2015. Pontiac heeft momenteel ongeveer de helft van zijn boek af. Wordt vervolgd ! 

Op 1 juni was Pontiac te zien in Avro's Kunstuur waarin hij ook verteld over zijn nieuwe boek.

Uitglijer in Tintin: Le Sceptre d'Ottokar

Onbekende fout in originele zwart/wit uitgave van Tintin: Le Sceptre d'Ottokar (1941).

In een vorige Uitglijer maakte we kennis met wat inversies binnen de reeksen van Kuifje waarbij de baby scene in de zwart-witte Amérique wel de meest opvallende was. Een inversie is dus een omkeren of omdraaien, of lees, veranderen van de volgorde. Dit voor de duidelijkheid.

Als je de catalogus leest van de vooroorlogse Kuifjes die Marcel Wilmet zorgvuldig samenstelde (Tintin zwart op wit, Casterman 2004) kom je nogal wat gerommel tegen bij de fameuze oorspronkelijke serie van onze held. Katernen werden soms te veel gedrukt en die gingen dan op de plank om later weer in later gedrukte kaften te worden gevoegd en visa versa. Dat maakte het bepalen van de drukken extra ingewikkeld.

Het was de tijd dat zorgvuldigheid voor kinderboeken en dan meer bepaald de plaatjesboeken, klaarblijkelijk van minder belang was. Desalniettemin kwamen er prachtige albums uit die toch zo'n 20 frank moesten kosten... knap aan de prijs voor een kinderavonturenboek.  Dat gold overigens ook voor onder andere de Lombard-uitgaven van na de oorlog. Duur, maar daarmee vaak ook gekoesterd, en daardoor regelmatig in een goede tot zeer goede staat nog terug te vinden.

Over die twintig frank-boeken; mij viel een net gekocht stokoud zwart-wit Franse Scepter van Ottokar in handen van een vriend en met plezier bladerde ik het exemplaar eens door. Het aandoenlijk kleine plaatje op de kaft doet menig verzamelaar het hart oplichten zoals ook de prachtige grote kleurenplaten. Minpunt is wellicht dat het een samengesteld album is met zelfs niet correcte schutbladen. Dat samenstellen komt vaker voor bij de huidige aanbieding van dergelijke antiquarische gebonden exemplaren. Frappant overigens is dat dit verschijnsel  zowat uitsluitend de zwart/wit uitgaven van Tintin betreft. Zo is in dit geval sprake van een twintigste duizendtal, terwijl la petite image volgens de catalogus geen duizendtallen kent, of althans niet dat dit werd vermeld op het titelblad. Het genoemde blad komt dus van de uitgave uit 1942 met de grote voorplaat. Het totaal van het aantal pagina's is echter 108 en begint met bladzijde 3 dat weer wel bij de uitgaven uit 1939 en 1941 met de kleine voorstelling op de kaft hoort. Een detail, en daar gaat het hier nu niet om. 

Aan het eind van de aanschaf stuitte ik namelijk op een vreemd fenomeen dat niets met het recente samenstellen van het boek te maken heeft. De volgorde van de laatste paar pagina's namelijk deed mij even puzzelen. Het gaat van pagina 104 naar 105 en van 105 naar 106....en nu komt het; van 106 naar pagina 105 !!! En van die 105 naar 108. 

Pagina 104 en 105

Pagina 106 en 105

Pagina 108

Die laatste 105 is gedrukt op de 'achterkant' van 108 en kan dus niet als bladzijde verwisseld zijn, maar wel als drukplaat. Ik zocht in de catalogus van Wilmet, maar kon er niets van deze Uitglijer vinden. Ik mailde de speurder naar de oer-kuif er over in een moeizaam samengesteld Frans en kreeg prompt antwoord in helder Nederlands.  Nee, Marcel kende het niet en wilde graag de scans zien. Ook hierna was het het duidelijk; er is een inversie gevonden die nergens bekend is. De verklaring is heel simpel; de vellen die werden gedrukt hebben een verkeerde tegenplaat gekregen en dat was 105 tegenover 108 i.p.v. 107 tegenover 108.

De fout zal bij de drukker snel zijn ontdekt, want anders zou deze inversie wel bekend zijn, zeker bij Wilmet.  Het stripboek met de unieke invulling is even te koop geweest, maar heeft tot op heden nog geen verzamelaar getroffen die dergelijke inversies graag in zijn stripkast heeft staan. Zoals al eerder gezegd in een eerdere Uitglijer...er is een groep geïnteresseerden voor dergelijke capriolen. Persoonlijk hou ik het bij een kloppend exemplaar... er is al zoveel verwarring in de wereld. Toch leuk dat het bestaat, deze Castermanse fout....voer voor speurders! 
Laat ons weten of je dergelijke zaken ook bent tegengekomen. 

De volgende Uitglijer zal gaan over het popje Schalulleke/Schabolleke/ Schanulleke. (HvK)

Hans van Klinken is freelance journalist en leest in zijn vrije tijd graag strips. Op de Incognito blog zal hij (on)regelmatig bijdragen leveren met De Uitglijer (rubriek voor strip-misstappen) en andere stripgerelateerde stukjes. 

Eerder publiceerde hij een Uitglijer over Guus Slim, Hergé en Suske en Wiske: De Tartaarse helm

Dick Matena doc: Dick is boos

Afgelopen donderdag is op NPO 2 een documentaire over striptekenaar Dick Matena uitgezonden bij Het Uur van de Wolf: Dick is boos. Het wordt op zondag 16 november om 16.05 uur herhaald op NPO 2 en is ook online terug te zien via deze link.

Hans Polak volgde de 71-jarige stripmaker -en illustrator een half jaar lang, te beginnen in januari 2014 toen hij benoemd werd tot Levend Erfgoeddrager op het Stripgala in Den Haag, bij Matena thuis in Amsterdam, in een museum met zijn vrouw Nelleke, samen met schrijver en vriend A.F.Th. van der Heijden bij een striptentoonstelling, in Rotterdam met vriend en collega Martin Lodewijk, archiefbeelden met Marten Toonder, Gerard Reve en Jan Wolkers en recente ontmoetingen met uitgevers, onderhandelend over nieuwe strips zoals een bewerking van de literaire klassieker Turks Fruit, waar Matena momenteel mee bezig is. De documentaire van Hans Polak laat een eerlijk portret zien van een hardwerkende maar ook getormenteerde kunstenaar ("Creëren is een compensatie van ongeluk en niet van geluk"), eigenzinnig en met een enorm veelzijdig talent waarmee hij al sinds 1960 strips maakt.

Tekeningen die Matena speciaal gemaakt heeft ter promotie van Dick is boos (Hans Polak, 2014)

Eppo 22 - Boekenkast van Meerten Welleman

In stripblad Eppo nr. 22 staat van mij De Boekenkast van... Meerten Welleman. De voormalige voorzitter van Het Stripschap en huidige eindredacteur van Eppo draait al bijna 40 jaar mee in de stripwereld. Welleman koos voor de Boekenkast vier stripboeken waar hij een emotionele band mee heeft, die vaak terug gaat tot zijn jeugd. Welke? Dat lees je in Eppo nr. 22, nog in de winkel tot 13 november en te bestellen via de Eppo site.

Meerten Welleman (1955) maakte zijn entree in de stripwereld in 1975 op de redactie van het stripfanzine Striprofiel. In 1977 werd hij albumredacteur van Eppo, en vanaf begin jaren tachtig ook bladredacteur. Daarna werkte hij voor Wordt Vervolgd, Cartoon Aid, Telekids, Suske en Wiske Weekblad, Batman Magazine en de Don Lawrence Collection. Van 2002 tot 2013 was hij de voorzitter van Het Stripschap. Daar is hij nu secretaris. Nog steeds is hij nauw betrokken bij zowel Het Stripschap, waar hij het archief beheert, als De Stripdagen. In 2009 keerde hij terug bij Eppo waar hij de eindredactie voor doet en de Stripsnippers schrijft voor de Varia rubriek.
Zijn in 1999 verschenen boek 'Dag lieve kijkbuiskinderen' gaat over 75 jaar Nederlandse kinderprogramma's op radio en televisie.

Meerten Welleman op het kantoor van Het Stripschap in Beverwijk, 1 mei 2014. (Foto's: Robin Schouten)

NB: Foto's van Robin Schouten alleen gebruiken met toestemming. Indien gewenst wordt een hogere resolutie gestuurd. Contact: incognito@comic.com